Net via ziggo naar het concert van Marco Borsato, sommige nummers doen mij aan dingen denken. Het ene nummer aan verdriet en het andere nummer weer aan vreugde. Ik ben blij met de momenten dat ik even het gevoel heb dat het goed gaat, al weet ik dat het niet lang zal duren. Ik zit nog in een groot gevecht met mezelf die ik een paar maanden geleden overwonnen had, maar het was schijn, er gebeurde weer rottige momenten ik kon steeds moeilijker het licht zien aan het einde van de tunnel. En ik dacht het komt weer goed net als toen, alleen nu ik al weer een tijdje in een gevecht met mezelf zit kom ik erachter dat het helemaal niet goed gaat, maar juist weer alleen maar slechter..
Ik ben weet terug bij af, hoe graag ik ook wil dat het niet zo is dit gevecht kan ik nooit alleen winnen, ik heb daar echt de hulp van andere bij nodig. Het is niet fijn om continu die gedachtes van ik kan het niet en het is beter als ik weg ben te hebben, ideeën te hebben van hoe kan ik het beste er een einde aan te maken of andere een groot verdriet te doen.
Maar dit wereldje is een vertrouwde plek voor mij geworden een plek om jezelf te verstoppen voor andere, sommige weten dat ik het moeilijk heb, maar ze weten niet hoevaak ik weg zou willen lopen voor alles en iedereen, terwijl ik met hun grappen zit te maken. Ik hou mensen voor de gek en daarom mezelf ook. Soms lukt het me niet meer om te lachen en te laten zien dat het goed gaat. Op zulke momenten ben ik vaak bij mezelf te vinden. Het liefst zet ik dan keihard de muziek aan om te hopen dat mijn gedachtes dan even niets meer kunnen denken.
Als mensen vragen waarom ik me zo voel weet ik het vaak ook niet, er zijn te veel dingen gebeurd dat ik het niet meer kan beschrijven wat het op dat moment nou precies is.. en dan voel ik me eenzaam omdat ik denk dat niemand me begrijpt, maar hoe kan een ander mij begrijpen als ik het zelf ook niet meer weet. Ik wil mensen ook niet lastig meer vallen, omdat ik weet dat ze zich zorgen gaan maken of dat ze veel er aan denken, en dat voel ik me schuldig het zijn pijn proberen en niet die van hun.
Ik leerde voor de 2e keer dat je dingen moet doen die je niet wilt om je beter te voelen, de keren daarvoor mislukte het is stond er niet achter en kwam er uiteindelijk zelf boven op, maar dat waa maar voor even, nu sta ik open voor hulp en wil kijken waar het me lukt en kan helpen, ik ben og maar in het donkerste stuk van de tunnel en zie het nog niet en soms schijnt het heel even op mijn gezicht en dat weet ik dat ik op de goede weg ben.. ♡♥
