Je leeft zo gewoon je eigen leven, je leeft je leven zoals je, je voelt en je probeert maar niks te laten merken. Als niemand maar je pijn en je verdriet ziet.. Als niemand maar je krassen op je armen ziet, je voelt je slecht, maar laat het niet merken. Je staat iedere dag hetzelfde op het zelfde gevoel, dezelfde pijn en zo ga je ook iedere avond weer naar bed.
Maar dan......
Dan gaat het slechter, en slechter. Je praat erover, maar mensen weten het op een gegeven moment ook niet meer hoe ze je moeten helpen ze praten,maar zeggen ook dat praten niet helpt, en diegene niet meer kan luisteren omdat het toch niet helpen kan. Ze willen er voor je zijn maar voelen zich machteloos, maar zo voel jij je ook. je maakt mensen ongelukkig, zo voelt het. Je moet ze troosten omdat ze zich zo zorgen om je maken, ze denken dat je een niet meer verder wilt leven en zijn bang dat je gekke dingen gaat doen, ze willen niet meer dat je alleen thuis bent. Ze willen liever niet dat je meer weggaat. Mensen verwachten zo veel van je, je moet dit je moet dat, doe niet dit doe niet dat. Ze maken ruzie om je. Soms verdrinken mensen zich in de alcohol, en om het dan nog makkelijker te maken richten ze het op jou af..
Het enige wat jij denkt is laat mij nou eerst langzaam de stappen volgen, de eerste stap is gezet hulp vragen, daarna volgen de andere stappen. gaan praten met iemand die je waarschijnlijk echt kan helpen. Je moet dan over je problemen praten iets wat niet makkelijk is.. Het is nog maar kijken hoe het afloopt en hoe het verder gaat.. We moeten het maar gewoon laten gebeuren en op af laten komen. Het enige wat je weet op dit moment is dat het niet makkelijk zal worden, maar opgeven is niet jou ding, nee jij vecht door, tot je eindelijk bent waar je wilt zijn.
Je vertrouwde wereldje wordt afgebroken, zodat je langzaam bloot staat voor alle hulp en je open kan stellen voor nieuwe dingen, zodat je langzaam weer een nieuwe, betere vertrouwde wereld in kan...
