" ze zeggen dat je tijd je wonden heelt, maar ik voel elke dag dezelfde pijn, waarom werd je bij me weg gehaald, waarom mocht je niet gewoon dicht bij mij zijn" deze zin gaat wel zn paar keer per dag door mijn hoofd, ( Marco Borsato ~Verlies ) Het lijkt alsof ik hier nooit overheen zal komen, alsof het gemis en de pijn voor altijd zal blijven en het nooit meer beter zal worden. Er is iemand van mij weggegaan die nooit mocht weggaan, nog zo jong en zo lief. Waarom moest de kanker het van jou winnen. Ik lach nooit meer zoveel als dat ik met jou deed, alle leuke dingen. In een seconde is als goed, en in een seconde zegt een stem je dat het over is. Wisten mensen maar hoe erg ik je mis, terwijl ik zit te lachen weten ze niet dat ik eigenlijk wil huilen om jou. Alleen om jou. Morgen is het 3 maandjes geleden dat je bent heengegaan, en ik hoop zo dat waar je nu ook mag zijn dat je het goed hebt, en dat je de rust hebt, en geen pijn meer hebt. Jij kon er niks aan doen, jij was echt wel sterk genoeg alleen de kanker was sterker. Ik zal je nooit vergeten voor altijd blijf je in mijn hart, mijn maatje forever
I still cry sometimes when I remember you. I still cry sometimes when I hear your name, I said goodbye and I kno you're allright now.