Ik ben depressief.

Althans dat is wat er nu figuurlijk op mijn voorhoofd gestempeld staat. Na veel gesprekken bij ggz was daar dan eindelijk het adviesgesprek, nouja eindelijk ik zag er erg tegenop. Ergens had ik wel verwacht dat er zoiets uit zou komen, ze vertelde me ook al dat ik me daar op voor moest bereiden. Ben ik er blij mee: nee en ja, ja omdat ik eindelijk weet wat ik heb en er nu mee aan de slag kan gaan om me beter te voelen en er mee kan leren om te gaan. Nee omdat ik me toch er schaam voor het geval dat je als 15 jarige depressief wordt, je moet juist jeze leeftijd genieten en er alles uit proberen te halen, en wat doe ik, ik ga me vreselijk de grond in werken totdat ik er niet meer uit kan komen. 

Je bent voor sommige een ander mens geworden, ze gedragen zich anders tegen over je, en worden dingen voor je geheim gehouden, ze willen niet dat je het hoort bang dat ze je kwetsen. Maar ik ben gewoon ik en ja dat zal ik altijd blijven met of zonder depressie, ik ben dat meisje van 15 met haar lach op haar gezicht die nu alleen even een steuntje in de rug nodig heeft omdat ze er anders niet uit komt, ik ben ik. 

Alleen heb ik de laatste tijd een vreselijk kort lontje, ik zit met zoveel mensen (die juist het beste met me voorwillen) op een dun draadje dat ieder moment kan breken, ik snauw mensen af, zonder reden. En ik kan maar weinig hebben, gevoelig voor veel dingen en soms vechten tegen de tranen terwijl ik maar mee zit te lachen met de rest. Ik weet op het moment niet meer wat mijn gevoel is en wat ik nog moet vinden van alles, soms ben ik zo vreselijk moe om nog langer door te vechten, en denk ik kan ik het niet beter opgeven, maar opgeven staat ook weer niet in mijn woordenboek dus ga ik maar door en door, en ja door totdat het echt niet meer gaat, en dan hoop ik dat er mensen achter mij staan om me op te vangen en me juist dan even te helpen en me niet alleen te laten strijden. 

het leven gaat door, en we moeten er altijd het beste van maken...

Dingen die eerst zo vanzelfsprekend waren zijn nu een zware last. Alles wat je op een normale dag doet, kost soms veel moeite. Vooral als je, je nog probeert te verbergen hoe je, je eigenlijk voelt, als je bang bent dat iemand erachter komt. Nee je wilt lachen, en niet als een stom saai mens overkomen, en ja dan moet je soms even terugtrekken even naar een plek waar niemand je dan ziet, en proberen alles weer op een rijtje te zetten en weer doorgaan, steeds maar weer doorgaan, tot dat het echt niet meer gaat, en je uitgeput thuis komt en op bed neervalt, en even niet meer wakker wordt. Als je dan eenmaal weer wakker wordt, en een beetje fut bij elkaar hebt kunnen rapen, kun je weer wat doen, de dingen die je moet doen voor school bijvoorbeeld, het kost allemaal veel moeite om je gedachte en concentratie erbij te houden. Je probeert het maar, tot dat het echt niet gaat, en anders kijk je maar naar andere oplossingen, een leugen voor eigen best wil denk je. 

Eigenlijk voelen de dingen maar leeg en koud aan, heb je eigenlijk nog wel plezier, of lach je alleen voor een ander, mensen verwachten veel van je, terwijl het eigenlijk bijna niet gaat, maar je gaat toch door. je voelt bijna niks meer alleen de wanhoop, angst en leegte, en dat kon soms nog erger zijn als verdriet. 

je gaat andere, maar vooral jezelf voor de gek houden, je bent steeds meer bezig om maar aan andere te laten zien dat het goed gaat. eigenlijk ben je steeds op de vlucht, om te laten zien dat je het allemaal wel aankan, en dat je sterk genoeg bent, geen hulp nodig hebt, maar soms ben jij nog de enige die er in gelooft, die je eigen leugens gaat geloven. Als je dan even niet hoeft of kan vluchten en je even alleen bent met jezelf, besef je, je dat mensen je toch willen helpen, maar dat je er eigenlijk niet voor open staat, omdat je teveel je eigen leugens gelooft.. maar als je dan 's avonds alleen in bed ligt besef je, je dat je, je verschrikkelijk voelt, en dat je het niet meer kan, je bent moe, en klaar met alles, je denkt waar doe ik het nog voor, en heeft het wel zin, dan zou je graag willen dat je een schouder had om op te huilen, en dat iemand een arm om je heen zou slaan, en even zou zeggen het komt goed, of ik ben er voor je, maar het is 's nachts wie is er dan nog wakker, een nacht met weinig slaap begint, en de tranen stromen. 

's ochtends sta je op, en de dag begint weer opnieuw, zou er vandaag iemand zijn, die merkt dat het me even niet meer lukt, iemand waar ik even mezelf kan zijn, je mag misschien wel jezelf zijn, maar dat is iets wat soms zo ontzettend moeilijk is om uit jezelf te doen, het is veel makkelijker als mensen het zouden zien.. Eigenlijk zou jij je moeten open stellen, en niet moeten vluchten, maar laten zien wie je werkelijk bent, want de mensen die echt van je houden, accepteren je zoals je bent. 

(ik denk dat ik het bericht vooral namens mezelf schrijf, hoe ik me dagelijks voel, de angst en de pijn waar ik dagelijks mee te maken heb. Het is vermoeiend je anders voor te doen, dan je werkelijk bent )

Een gevoel van gemis kruipt in me omhoog
tranen vinden hun weg maar ik veeg ze snel droog
ik had nooit gedacht dat gedachtes me konden raken
dat jij je ogen zou sluiten en eeuwig zou blijven slapen

Ik heb je naam in het groot op een steen gekrast
terwijl de tranen stromen pak ik de steen goed vast
verzonken in mijn eigen gedachtes bij het horen van je naam
voel ik mijn hart ineenkrimpen bij de gedachte dat je moet gaan

Ik probeer dit gevoel achterwege te laten
toch lijkt dit niet te lukken en opent mijn hart haar gaten
een gemaakte glimlach die van buiten straalt
maar van binnen het gemis dat mijn wonden openhaalt

Het lange nadenken maakt me erg moe
ik probeer je te vergeten maar mijn hart laat dat niet toe
je bent dood en toch voel je zo dichtbij
er wacht een toekomst op me zonder jou aan mijn zij

Wat niemand merkt is dat ik je mis
en elke dag wens dat het anders is
wanneer ik aan je denk lees ik onze oude gesprekken en glimlach ik als een idioot
de tranen prikken weer achter mijn oogleden maar ik hou me groot

Al onze herinneringen koester ik in mijn hart
Soms is het einde gewoon, het begin van een nieuwe start.

 je voelt je waarschijnlijk allemaal weleens negatief over jezelf, maar wat als je het eigenlijk altijd maar denkt. Kun je niet goed met complimentjes omgaan, zeg je volgens mensen te vaak sorry. Vergelijk jij jezelf vaak met andere dat ze veel beter en mooier zijn dan jij. Durf je geen risico's te nemen, bang dat andere het verkeerd vinden, en dat niemand je maar zal mogen. Dat je iedereen kwijt raakt door een keuze je maakt. Vat je wat andere zeggen vaak persoonlijk op, maak je er andere dingen van dan wat ze zeggen. Je voelt je vaak afgewezen als iemand ook maar even iets niet met jou kan doen, Je pakt dit op als; zie je wel niemand wil wat met me doen, ik ben het toch niet waard. 

Ja dat is inderdaad erg vermoeiend om de foute dingen aan jezelf telkens maar in de gaten te houden en te gaan bevestigen, en word je er gelukkiger van nee dat al helemaal niet. Het is zo zonde van je tijd, leer met jezelf te leven, je zult het toch moeten doen. Dus wees tevreden met wie je bent, en blijf vooral je zelf. Mensen die jou mogen om wie je bent komen echt wel naar je toe, wees niet iemand anders, wees uniek er zijn al zoveel anderen. 

Wees trots op jezelf,  ook als de dingen wat minder gaan. Wees blij met je jezelf. Denk niet negatief over jezelf, mensen zullen altijd wel een oordeel voor je klaar hebben liggen, maar je kan ook niet voor iedereen altijd perfect zijn. En probeer dat ook niet want dat is gewoon iets wat nooit gaat lukken. 

Je zit boven alleen op je kamer,  deur dicht. Niemand om je heen op dit moment ben je helemaal alleen en heb je geen steun.  Het witte papier ligt voor je neus.  De tranen branden in je ogen voor de allerlaatste keer, de tranen rollen over je wangen naar beneden. Je laatste brief die je ooit zult schrijven. 

Niemand geeft om je, niemand houdt van je. Wat boeit het nou of je dood bent, net of ook maar iemand je gaat missen. Althans dat is wat je denkt. 

Wat als js ouders je vinden, of een telefoontje krijgen, en horen dat je er niet meer bent. Ze zullen zich eeuwig schuldig voelen en nooit meer een normaal en mooi leven kunnen lijden, zonder jou ze zullen je verschrikkelijk missen, hoe moeilijk jullie relatie soms ook is missen kunnen ze je niet, en je broertjes en zusjes.. die jou misschien wel als een groot voorbeeld zien, waarom ben jij ineens niet meer op de wereld, en waarom kom je niet meer terug. Je familie je zal gemist worden of verjaardagen en feestjes.. je klasgenoten en je vrienden en vriendinnen hoe gaan die verder geen lol geen verdriet meer samen delen.. 

Still think nobody cares about you? think again...

Als je jezelf vandaag van het leven berooft, zal jou pijn stoppen. Maar zal het iedereen die je kent de rest van hun leven pijn hebben en je missen. 

Hoe zwaar het leven ook is geef jezelf nooit op, geef jou leven nooit op. Geef de mensen die van je houden niet op, door jezelf op te geven.. 

Zelf gaan de gedachten bij mij ook regelmatig door mijn hoofd als ik even niet meer weet hoe ik nou verder moet, ik voel me niks meer waard in deze maatschappij.  Het ene moment is het gevoel sterker dan het andere moment, maar ik weet het is niet de oplossing. Ik wil helemaal niet dood, maar van deze pijn af, en soms lijkt dit dan dan enige uitweg die ik me kan bedenken.. maar diep van binnen weet ik zeker nee dat kan niet.

Heb het zelf wel een keer bijna gedaan, en verschillende ideeën gehad om het met zo min mogelijk pijn te doen, bijvoorbeeld om voor de trein te springen of een overdosis te nemen van iets.. maar nu op dit moment sta ik sterker als toen de tijd, en heb ik er hulp voor durven vragen.. die is voorlopig nog niet in zicht, maar het komt eraan. Ik weet dat ik er straks alleen maar sterker uitkom.. en nooit meer terug willen zakken.. 

Ik anderhalf jaar vecht ik door, stoppen is niet mijn ding.. Anderhalf jaar geleden begon ik me steeds slechter en eenzamer te voelen, mensen begrepen me niet meer, dat dacht ik dan. Ik sloot mezelf af, en als er mensen in de buurt waren, zorgde ik er wel voor dat niemand het zag.

Ik had wel iemand waarmee ik veel praatte, ze was volwassen en had zelf ook al het een en ander meegemaakt, ik herkende veel in haar en zij veel in mij. Ik had/heb nog steeds heel erg veel steun aan haar.

Het ging helaas alleen maar slechter en slechter, ik dacht aan zelfdoding, en het ook een keer echt bijna gedaan, dat moment zal ik niet snel meer vergeten, alles wat er toen in mij omging, ik wil er niet eens meer aan denken. ik deed aan zelfbeschadiging, om even niet de pijn van binnen te voelen, ergens wist ik wel dat het niet de oplossing was, maar het was een soort verslaving geworden, en ik hield iedereen voor de gek, de krassen waren altijd maar weer van mijn katten..

Eindelijk heb ik hulp gekregen via school, en toen ook verder gegaan, naar de huisarts en daar ook weer verder geholpen. alleen uiteindelijk weer afgehaakt, ik dacht dat ik het zelf wel kon, en hield me zelf net zo hard voor de gek als dat ik bij andere mensen deed.

Opnieuw ging ik weer bergafwaarts, en eindigde ik eigenlijk weer vanaf het begin af aan waar ik nu dus weer sta, soms gaat het zelfs slechter. Weer de hulp via school gekregen, alleen nou vonden ze dat ik echt verder moet gaan, anders kom ik er nooit uit, en zelf sta ik er ook wel achter, alleen de ene dag is anders dan de andere dag..

 Ik ben naar de huisarts gegaan, en ben nu aan het wachten totdat ik iets te horen krijg van ggz, waar ik dan straks naar toe moet, om verder met een psycholoog er naar te kijken, of eventueel andere dingen te ondernemen, spannend allemaal soms.

Door al deze dingen, staan de krassen helaas weer op mijn armen, het is iets wat je niet tegen kunt houden, het zit gewoon in me en voorlopig wilt het er nog niet uit.. Het hoort bij mij, mensen die het niet zelf meemaken, zullen het nooit kunnen snappen hoe het is. Verder slaap ik erg slecht waardoor het op school en ook in andere situaties soms erg moeilijk is om te functioneren. Er wordt in deze maatschappij ook zoveel van je verwacht..

Je leeft zo gewoon je eigen leven, je leeft je leven zoals je, je voelt en je probeert maar niks te laten merken. Als niemand maar je pijn en je verdriet ziet.. Als niemand maar je krassen op je armen ziet, je voelt je slecht, maar laat het niet merken. Je staat iedere dag hetzelfde op het zelfde gevoel, dezelfde pijn en zo ga je ook iedere avond weer naar bed. 

Maar dan......

Dan gaat het slechter, en slechter. Je praat erover, maar mensen weten het op een gegeven moment ook niet meer hoe ze je moeten helpen ze praten,maar zeggen ook dat praten niet helpt, en diegene niet meer kan luisteren omdat het toch niet helpen kan. Ze willen er voor je zijn maar voelen zich machteloos, maar zo voel jij je ook. je maakt mensen ongelukkig, zo voelt het. Je moet ze troosten omdat ze  zich zo zorgen om je maken, ze denken dat je een niet meer verder wilt leven en zijn bang dat je gekke dingen gaat doen, ze willen niet meer dat je alleen thuis bent. Ze willen liever niet dat je meer weggaat. Mensen verwachten zo veel van je, je moet dit je moet dat, doe niet dit doe niet dat. Ze maken ruzie om je. Soms verdrinken mensen zich in de alcohol, en om het dan nog makkelijker te maken richten ze het op jou af.. 

Het enige wat jij denkt is laat mij nou eerst langzaam de stappen volgen, de eerste stap is gezet hulp vragen, daarna volgen de andere stappen. gaan praten met iemand die je waarschijnlijk echt kan helpen. Je moet dan over je problemen praten iets wat niet makkelijk is.. Het is nog maar kijken hoe het afloopt en hoe het verder gaat.. We moeten het maar gewoon laten gebeuren en op af laten komen. Het enige wat je weet op dit moment is dat het niet makkelijk zal worden, maar opgeven is niet jou ding, nee jij vecht door, tot je eindelijk bent waar je wilt zijn. 

Je vertrouwde wereldje wordt afgebroken, zodat je langzaam bloot staat voor alle hulp en je open kan stellen voor nieuwe dingen, zodat je langzaam weer een nieuwe, betere vertrouwde wereld in kan... 

Kijken we eigenlijk weleens naar hoe blij we zijn dat we mensen om ons heen hebben om ons te steunen. Het voelt goed als je bij iemand terecht kan, of het voelt goed als jij er voor iemand kan zijn en iemand kan steunen. Hoe zou het zijn zonder vrienden, hoe alleen en rot zou je, je dan niet voelen als je bij niemand terecht kan. 

Vriendschap daar moet je eerst vertrouwen vinden voordat je verder op elkaar kan bouwen. Je noemt mensen om je heen vriend of vriendin, maar weten ze wel iets van je, zal je naar ze toegaan als er echt iets is? Ze storen zich of roddelen achter je rug om over je, zo iemand verdient niet eens het woord vriend of vriendin. 

Vriendschap ik zwijgen en niks zeggen, maar een arm om een schouder leggen. Vriendschap is in iemand leven geluk en verdriet meebeleven. Vriendschap is niks vragen, maar gewoon helpen en dragen. Vriendschap ik praten en vertellen en weten dat de ander niks door zal vertellen. Vriendschap is oprecht durven vertonen welke gevoelens erin je wonen. 

Vrienden zijn er om je te steunen, om jou te troosten en er tegen aan de leunen. Vrienden zijn er op jou te helpen, die de pijn even verhelpen. Vrienden zijn er om jou blij te maken, en jou problemen weg te kraken. Vrienden zijn er om jou lief te hebben, en zullen alles voor jou overhebben. Vrienden zijn er niet op jou te bedriegen, vrienden zullen ook nooit tegen jou liegen. Vrienden zijn er om jou tips te geven, en zullen jou alles wat je gedaan hebt vergeven. Ware vrienden leer je kennen met de tijd, ook al doe je iets verkeerd, ze willen je niet kwijt. 

Soms kom je erachter je de mensen waar je van dacht dat het je vrienden waren, niet je vrienden zijn. Ze hebben tegen je gelogen en je bedrogen, gebruikt. Je was nooit niks voor hun, maak je daar niet te druk om en ben blij dat je het nu weet wie je echt vrienden zijn, er is een reden dat hun het niet gehaald hebben in je toekomst. Leef verder zonder hun, maar wel met je echt vrienden, want een leven zonder vrienden is een ijzerkoud en stil leven.. 

" ze zeggen dat je tijd je wonden heelt, maar ik voel elke dag dezelfde pijn, waarom werd je bij me weg gehaald, waarom mocht je niet gewoon dicht bij mij zijn" deze zin gaat wel zn paar keer per dag door mijn hoofd, ( Marco Borsato ~Verlies ) Het lijkt alsof ik hier nooit overheen zal komen, alsof het gemis en de pijn voor altijd zal blijven en het nooit meer beter zal worden. Er is iemand van mij weggegaan die nooit mocht weggaan, nog zo jong en zo lief. Waarom moest de kanker het van jou winnen. Ik lach nooit meer zoveel als dat ik met jou deed, alle leuke dingen. In een seconde is als goed, en in een seconde zegt een stem je dat het over is. Wisten mensen maar hoe erg ik je mis, terwijl ik zit te lachen weten ze niet dat ik eigenlijk wil huilen om jou. Alleen om jou. Morgen is het 3 maandjes geleden dat je bent heengegaan, en ik hoop zo dat waar je nu ook mag zijn dat je het goed hebt, en dat je de rust hebt, en geen pijn meer hebt. Jij kon er niks aan doen, jij was echt wel sterk genoeg alleen de kanker was sterker. Ik zal je nooit vergeten voor altijd blijf je in mijn hart, mijn maatje forever

  I still cry sometimes when I remember you. I still cry sometimes when I hear your name, I said goodbye and I kno you're allright now.

Net via ziggo naar het concert van Marco Borsato, sommige nummers doen mij aan dingen denken. Het ene nummer aan verdriet en het andere nummer weer aan vreugde. Ik ben blij met de momenten dat ik even het gevoel heb dat het goed gaat, al weet ik dat het niet lang zal duren. Ik zit nog in een groot gevecht met mezelf die ik een paar maanden geleden overwonnen had, maar het was schijn, er gebeurde weer rottige momenten ik kon steeds moeilijker het licht zien aan het einde van de tunnel. En ik dacht het komt weer goed net als toen, alleen nu ik al weer een tijdje in een gevecht met mezelf zit kom ik erachter dat het helemaal niet goed gaat, maar juist weer alleen maar slechter.. 

Ik ben weet terug bij af, hoe graag ik ook wil dat het niet zo is dit gevecht kan ik nooit alleen winnen, ik heb daar echt de hulp van andere bij nodig. Het is niet fijn om continu die gedachtes van ik kan het niet en het is beter als ik weg ben te hebben, ideeën te hebben van hoe kan ik het beste er een einde aan te maken of andere een groot verdriet te doen. 

Maar dit wereldje is een vertrouwde plek voor mij geworden een plek om jezelf te verstoppen voor andere, sommige weten dat ik het moeilijk heb, maar ze weten niet hoevaak ik weg zou willen lopen voor alles en iedereen, terwijl ik met hun grappen zit te maken. Ik hou mensen voor de gek en daarom mezelf ook. Soms lukt het me niet meer om te lachen en te laten zien dat het goed gaat. Op zulke momenten ben ik vaak bij mezelf te vinden. Het liefst zet ik dan keihard de muziek aan om te hopen dat mijn gedachtes dan even niets meer kunnen denken. 

Als mensen vragen waarom ik me zo voel weet ik het vaak ook niet, er zijn te veel dingen gebeurd dat ik het niet meer kan beschrijven wat het op dat moment nou precies is.. en dan voel ik me eenzaam omdat ik denk dat niemand me begrijpt, maar hoe kan een ander mij begrijpen als ik het zelf ook niet meer weet. Ik wil mensen ook niet lastig meer vallen, omdat ik weet dat ze zich zorgen gaan maken of dat ze veel er aan denken, en dat voel ik me schuldig het zijn pijn proberen en niet die van hun. 

Ik leerde voor de 2e keer dat je dingen moet doen die je niet wilt om je beter te voelen, de keren daarvoor mislukte het is stond er niet achter en kwam er uiteindelijk zelf boven op, maar dat waa maar voor even, nu sta ik open voor hulp en wil kijken waar het me lukt en kan helpen, ik ben  og maar in het donkerste stuk van de tunnel en zie het nog niet en soms schijnt het heel even op mijn gezicht en dat weet ik dat ik op de goede weg ben.. ♡♥